وقتی سخن از دموکراسی مطرح می‌شود بسیاری بیش از فلاسفه کلاسیک به یاد یونان باستان و آراء فلاسفه‌ بزرگی چون افلاطون و ارسطو می‌افتند؛ متفکرانی که نگاهی نخبه‌گرایانه به حاکمیت سیاسی داشتند. اما میان آن تعریفی که در آثار فیلسوفان کلاسیک از دموکراسی دیده می‌شود با آنچه که پیش از آنها وجود داشته به‌نظر فاصله بسیار است. یکی خردمندان را واجد شرایط حاکمیت بر جامعه می‌داند و دیگری منتخب توده‌ها! ناصر فکوهی استاد مردم‌شناسی دانشگاه تهران در پاسخ به پرسش‌های نسیم بیداری با نگاهی معرفت‌شناسانه تحلیل‌های خاص و عمیقی از دموکراسی و در عین حال پیشینه آن ارائه داده است. او معتقد است دموکراسی بیش از آنکه یک فرایند حاکمیتی باشد، به¬مثابه یک شیوه زندگی است.   • وجه اشتراک و افتراق دموکراسی یونانی با دموکراسی عصر مدرن در چیست؟ دموکراسی در نظام دولت‌شهری یونان باستان در دوره‌ها و شهرهای خاصی، یک نظام حکومتی بوده است. پایه و اساس این...

سال‌های سال است که دو پرسش وسواس‌آمیز بر زبان و در اندیشه مردم خانه کرده: «به کجا می رویم؟» و «چه باید کرد؟». و وقتی کسی در جایگاه یک روشنفکر یا متخصص باشد که انتظار می‌رود دانش بیشتری از اوضاع داشته باشد، این پرسش‌ها با اصرار بیشتر و کنجکاوی بالاتری مطرح می‌شوند. واقعیت در آن است که با وضعیت پیچیده‌ای که نه اکنون، بلکه دستکم پس از سپتامبر 2001 و حمله به برج‌های دوقلوی سازمان تجارت به وجود آمد، با خروج تنش‌های نظامی از منطق ِ تقابل متقارن و حاکم شدن رودررویی‌های نامتقارن میان تروریسم بین‌المللی و تروریسم‌ها و ارتش‌های منظم دولت‌های بزرگ، با پیشی گرفتن نظام‌های توتالیتر و مافیایی از مفهوم دولت مدرن و با پیروزی گسترده پوپولیسم‌ها در سراسر جهان از کشورهای توسعه یافته و حتی مهم‌ترین آنها ایالات متحده گرفته تا کشورهای واپس مانده، امروز هیچ کسی نمی‌تواند به این پرسش‌ها با دقتی حتی تقریبی پاسخ دهد....

  تاکنون بارها بحث دو‌قطبی شدن جامعه ایران مطرح شده و از متخصصان درباره آن اظهار‌نظر خواسته‌ شده است. دلیل،  تا اندازه زیادی روشن است: به نظر می‌رسد ما ایرانیان، در زندگی روزمره و قضاوت‌هایی که باید بر اساس آنها به تصمیم‌گیری‌های مهمی برای زندگی‌مان برسیم، اغلب به شدت دو قطبی فکر می‌کنیم: دو قطب سازش ناپذیر و متخاصم؛ اغلب شاهدیم افراد همه‌چیز را سیاه و سفید، صفریا یک می‌بینند و قاطعانه نظر می‌دهند. برای نمونه: وقتی صحبت از روشنفکر یا استادی می‌شود یا «فرهیخته» است یا «بی سواد»؛ وقتی حرف از یک هنرپیشه یا ورزشکار می‌شود، یا در «سطح جهانی» است یا  «مبتذل»؛ وقتی سخن از سیاست به میان می‌آید یا حاکمیت «اصلاح‌ناپذیر» گرفته می شود یا «آرمانی» و... همیشه نیز شاهد هستیم که اگر فرد یا گروهی بخواهد تا حدی ارزیابی‌های خود را به سوی تعدیل و سیاه و سفید را با هم دیدن ببرد و یا حاضر...

  یان ورنر مولر برگردان عاطفه اولیایی سخن مترجم: با یان ورنر مولر(۱) از ورای مطالعه دیوید هاروی آشنا شدم. مولر که استاد دانشگاه پرینستون در رشته علوم سیاسی است، کتب(۲) بسیاری منتشر کرده است ، منجمله «به چالش کشیدن دمکراسی: نظرات سیاسی در اروپای قرن بیستم» ، که در ۲۰۱۱ وارد باراز شد. در اوت ۲۰۱۶، «پوپولیسم چیست؟» را منتشر کرد. مولر با نگارش متنی تحلیلی و قابل درک، از دید تاریخی، و با بررسی کشورهای آمریکای لاتین ، اروپا و ایالات متحده، به ویژگی های پوپولیسم و دلایل عمیق موفقیت انتخاباتی آن می پردازد. با توضیحی در باره انواع پوپولیسم ( چپ و راست) و تفاوت هایشان، رابطه آن را با دمکراسی بررسی کرده و به ارائه استراتژی های لیبرال دمکراتیک برای مبارزه با پوپولیسم می پردازد. به نظر وی جوهر پوپولیسم، رد تکثر گرایی است و در صورت برخورداری از قدرت کافی، در پی برقراری حکومتی استبدادی...

چرا دولت دولت چنین عوارض خروج از کشور را افرایش داده است؟ پیش از هر چیز اجازه بدهید بگویم دولت آقای روحانی از یک سو دائما از اینکه مورد انتقاد قرارمی گیرد اظهار تاسف و نارضایتی می کند، اما از طرف دیگر با برخی از تصمیماتی که می گیرد خود بهترین شرایط را برای پشیمانی مردمی که به ایشان رای داده و اعتماد کردند، فراهم می کند. این دولت باید توجه کند که از ابتدا پاشنه آشیل آن یا چشم اسفندیارش، در سیاست های نولیبرالی و فشار آوردن بر طبقات متوسط و پایین و قدم برداشتن به سود اقشار ثروتمند بوده است. اما همچنان به این کار ادامه می دهد. همان گونه که این عوارض جدید در حالی که به اقشار ثروتمند شاید کوچکترین فشاری نیاورد، بالاترین فشار را بر بخش بزرگی از مسافران ایرانی می آورد که از طبقات متوسط هستند و سفرهایشاننو را هم در مسیرهای کوتاه انجام...

  از روز سه شنبه بعد از ظهر وضعیت استیو بنن در کاخ سفید روشن بود. رئیس جمهور در سخنرانی کوتاهش در برج ترامپ نیویورک ، پس از دفاع  از نئونازیی و راست  بدیل ـ آلت رایت ـ ( با توجیه این که  آن ها اجازه ی تظاهرات داشتند ولی نه طرف مقابل و ابراز این که در بین آنان نیز افرادی خوب پیدا می شد)‌،  و پافشاری بر  «اخبار دروغین» رسانه ها ،‌  بدون بردن نام بنن ابراز کرد که آینده ی مشاور ارشدش به زودی روشن خواهد شد: « ببنید، من اقای بنن را دوست دارم. بنن از دوستان من است، اما او در اواخر  کارزار تبلیغاتی به ما پیوست. شما به خوبی از این موضوع آگاهید. ۱۷ سناتورو فرماندار از من حمایت کردند و انتخابات  دوره اولیه را بردم. آقای بنن بسیار بعد از آن به ما پیوست. او را دوست دارم.  آینده اش به زودی روشن...

برگردان از زهرا خلجی از وقتی که رئیس جمهور منتخب، دونالد ترامپ در ۲۰ ژانویه به منصب قدرت رسیده است، زندگی افراد بسیاری دگرگون شده و این دگرگونی عمدتا به سمت بدتر شدن پیش خواهد رفت. اکثریت آمریکایی هایی که از پیروزی رئیس جمهور منتخب وحشت داشتند، از اقلیت های قومی و مذهبی، مهاجران قانونی ولی بدون مدرک گرفته تا کسانی که هشدار های دانشمندان اقلیمی را به اندازه هشدار های پدران پایه گذاران امریکا جدی می گیرند؛ تحت تاثیر این شرایط قرار می‌گیرند. هم چنین برای کارگران یقه آبی نیز که باور کردند رئیس جمهور منتخب می‌تواند کارشان در کارخانه را به آن ها برگرداند، اوضاع به همین منوال است.  در این عرصه عظیم رنج و عذاب مترجمان فرانسوی اهمیت چندانی ندارند. اما با این حال در هنگام ترجمه‌ی صحبت های ترامپ، سختی های کار که با آن رو به رو هستند، فراتر از دردسر و سختی های شخصی...

ژروم کارابل برگردان شهباز نخعی      حریفی که توسط حزب خودش هم نفی می شد، تحول جمعیتی مساعد، منابع مالی قابل ملاحظه؛ دموکرات ها همه برگ های برنده را برای کسب موفقیت در انتخابات ریاست جمهوری داشتند.  ولی، آنها قربانی راهبرد فاجعه بار خود شدند و سرانجام شکست خوردند. باراک اوباما در مصاحبه ای ٨ ماه پیش از انتخاب به ریاست جمهوری ایالات متحده درسال ٢٠٠٨ می گفت: «تغییری که رونالد ریگان در آمریکا به وجود آورد را نیکسون و بیل کلینتون نتوانستند ایجاد کنند».  این هنرپیشه پیشین کشور را «در مسیری اساسا متفاوت انداخت» (١).  پیام اوباما روشن بود: نشان دهد که او به خلاف خانم هیلاری کلینتون، رقیب اصلی اش در انتخابات مقدماتی حزب دموکرات یک «رییس جمهوری تغییر خواهد بود». هشت سال بعد، در ایالات متحده هیچ چیز به طور بنیادین تغییر نیافته است.  آقای اوباما که در بحبوحه شدیدترین بحران اقتصادی کشور پس از سال...

  آقای رئیس جمهور ِ منتخب ِ «ایالات ِ نامتحد ِ آمریکا» اگر در ابتدای نامه، کشور شما را «ایالات نامتحد آمریکا» نامیدم، قصد توهینی در کار نبود: این عنوان ِ گویایی است که  یکی از معتبرترین مجله های کشورتان، «تایم» برایتان گذاشته؛ همان مجله ای که شما را به عنوان شخصیت سال 2016 برگزیده و از حرفM  نام خود، با یک بازی گرافیک، دو شاخ شیطانی بالای سرتان کاشته و چهره ای هراسناک از شما ساخته که رویتان را به سوی خوانندگان برگردانده و با نگاهی پرکینه و تهدید آمیز به مردم می نگرید. رئیس جمهور شدن شما، بی تردید، شوک بزرگی بود؛ هم برای آمریکا و هم برای جهان و هراسی که به حق در دل مردمان این دنیا انداخت این است که چطورمی توان در جهانی زندگی کرد که سلاح های هسته ای کشنده آن،  با قدرت تخریب میلیون ها سال میراث ارزشمند حیاتی در چند ثانیه،...