اگر رهبران دموکرات، از همان اولین اقدامات الکساندریا کورتز، سناتور سوسیالیست، خشمگین نشده بودند، کورتز به وظیفه اش عمل نکرده بود. ۲۹ ژانویه پولیتیکو در مورد سخنرانی کورتز، سناتور سوسیالیست مقاله ای با عنوان «تلاش دموکراتهای خشمگین در مهار کردن کورتز»منتشر کرد: شکایتهای مجلس نمایندگان از وی، شامل جنایت بزرگ (!) به چالش کشیدن نماینده های سنتریست است که برای حفظ منافع ابرشرکتها انتخاب شده اند. چگونه کورتز جرأت میکند با تدبیر دمکراتها در جبران کسری بودجه از طریق اعمال سیاستی که به محو بیمه سلامتی همگانی منجر میشود مخالفت کند؟؟؟  به علاوه وی را شایسته مقام ریاست کمیته حفظ محیط زیست یا عضویت در کمیته بودجه نمیدانند. اگر استفاده تیزهوشانه کورتز ار توئیتر نبود، تعداد بیشتری از آنها که تا به حال در خفا و مجامع خصوصی از وی انتقاد میکنند، با وی مخالفت میکردند. گذشته از گلایه ها و ابراز عصبانیت ها، پرقدرت ترین مردان سیاسی دنیا در...

کتاب هژمونی و استراتژی های سوسیالیستی کتابی است که توسط زوج ارنست لاکلو و شانتال موف نوشته شده و در سال 1985 انتشار یافته است. کتاب حاضر از چهار فصل تشکیل شده است. فصل اول در مورد آثار و کارهای روسا لوکزنبرگ، کارل کائوتسکی، ادوارد برنستینن و جورج سورل بحث می کند. فصل دوم بیشتر حول و هوش گرامشی در جریان است. در این فصل نویسنده به مفهوم مهم هژمونی فرهنگی می پردازد. در فصل سوم به بحث درباره توسعه سیاسی از نگاه نویسنده کتاب پرداخته می شود. همچنین نویسنده در این فصل به بحث درباره استدلال های خود درباره ویژگی های هژمونی و قانون اساسی می پردازند. در نهایت در فصل چهارم در ارتباط با هژمونی به عنوان فهم و حکومت در سیاست معاصر و خود فهمی در چپ ها اختصاص دارد. لاکلو و موفه دراین کتاب به طرح روش شناسی خویش در تحلیل گفتمانی پدیده های اجتماعی پرداختند...

کاوه بیات خلیل ملکی یکی از معروف‌ترین چهره‌های سیاسی ایران معاصر است. چهره‌ای که فعالیت‌های سیاسی خود را از اوایل دهة 1310 شمسی، از دورة دانشجویی در اروپا آغاز کرد. بعد از مراجعت به ایران در سال 1316 به دلیل عضویت در گروه 53 نفر زندانی شد و بعد از فروپاشی حکومت رضاشاه در شهریور 1320 و باز شدن فضای سیاسی کشور در زمرة سران حزب تودة ایران در آمد. شهرت اصلی او ـ به تعبیر دوستدارانش یا سوء شهرت اصلی او به تعبیر مخالفانش ـ از لحظه‌ای آغاز شد که در پی فروکشیده شدن حزب توده به نقش یک مهرة بی‌اختیار سیاست خارجی شوروی در ایران در فاصلة ماجرای نفت شمال تا ظهور و سقوط دو حکومت دست‌نشاندة مسکو در تبریز و مهاباد در اواسط دهة 1320، در مقام نقد این تجربة تلخ برآمد و درنتیجه از حزب توده و نوع نگاهی که وابستگی‌هایی از آن نوع را پیش...

  رونو لامبر برگردان شهباز نخعي رائول کاسترو رييس جمهوري اعلام کرده که درسال ٢٠١٨ سمت خود را ترک خوهد کرد. ميگوئل دياز- کانل، که حس مي شود جانشين او خوهد شد، يک سال پس از ورود چريک هاي انقلابي به هاوانا در سال ١٩٥٩، به دنيا آمده است. چنين انتقال قدرتي – در چهارچوب آنچه که آقاي کاسترو کوشيده در راه « روزآمد کردن» نحوه اقتصاد کوبا انجام دهد – يک انقلاب کوچک محسوب مي شود. خودروهاي کهنه و قراضه آمريکايي، نماهاي مخروبه ساختمان ها، زيبايي متروک شده: براي بيشتر بازديدکنندگان زندگي روزمره کوبا نشان دهنده افت ارزش گفتمان سياسي آن است. جزيره کمونيست در گذشته درجا زده است. بوي نفتالين تنها هنگام استنشاق پارافين ازبين مي رود. رائول کاسترو رييس جمهوري که ٨٦ سال دارد، به ندرت سخنراني هاي خود را بدون فوت کردن شمع سالگرد چيزي آغاز مي کند: «پنجاه پنجمين سال اعلام شاخصه سوسياليستي انقلاب»، هنگام...

آنتونیو گرامشی / برگردان علیرضا نیاززاده نجفی ماکسیمالیست های روس همان انقلاب روس اند. امروز کرنسکی2، سریتلی3 و شرنوف4 از انقلاب اند. سازنده ی یک تعادل ابتداییِ اجتماعی، ماحصل نیروهایی که در آن هنوز میانه روها خیلی اهمیت دارند. ماکسیمالیست ها ادامه ی انقلاب اند، ریتم انقلاب اند: بنابراین خود انقلاب اند. این ها تجسم ایده – حد سوسیالیسم هستند، تمام سوسیالیسم را می خواهند. و این وظیفه را دارند: مانع سازشی نهایی میان گذشته ی هزارساله و ایده شوند، نمادِ زنده ی هدف نهایی ای باشند که باید به سمتش نیل کرد، مانع این شوند تا مشکل فوری امروز که باید حل شود طوری بزرگ شود تا تمام آگاهی را اشغال کند، تا تنها نگرانی شود، تا تبدیل شود به جنونِ متشنجی که سدّی غیرقابل عبور بر امکانات بعدیِ علَم کند. این ماکسیممِ خطر برای تمام انقلاب ها است: شکل گیری این ایده که لحظه ای معین از زندگیِ جدید...

نوشته لئو دو بوا‌گیسون : روزنامه‌نگار، مروج رویدادهای فرهنگی در چین ترجمه عبدالوهاب فخریاسری دیگر زمان آن گذشته که دلباختگان جوان موسیقی غربی دیسک‌های گروه‌هایی را که از اروپا یا آمریکا آمده‌اند زیر لباس‌های‌شان پنهان و با یکدیگر مبادله کنند. حالا دیگر، خوانندگان راک که بیشتر به چشم می‌آیند چینی‌اند که گهگاه در صحنه‌های بین‌المللی نیز دیده می‌شوند. آن‌ها، که بسیار هم خلاق شده‌اند، لذایذ بازار را کشف می‌کنند البته بدون رهائی کامل از تیغ  سانسور. سی‌ام سپتامبر ٢٠١٦، کویی ژیان پدرخوانده راک چین در مقابل سی هزار هوادار در استادیوم کارگران پکن کنسرتی را اجرا می‌کند که درسی است از تاریخ معاصر. هنگامی که شروع به خواندن ترانه Yiwusuoyou («من چیزی ندارم») می‌کند که شعار جنبش دانشجویان در ١٩٨٩ بود، عکس‌های انتهای صحنه -که خواننده راکی با کلاه کاسکت با ستاره‌های قرمز رنگ را نشان می‌دهند که کنار گیتارش در میدان تین‌آن‌من ایستاده- به نظر می‌رسد مربوط به زمان...

پوریا میرآخورلی اطلاق لفظ خشونت و مظاهر آن در جامعه امروز در حال تغییر است و دیگر صرفا دعواهای خیابانی و جنگ خشونت قلمداد نمی‌شوند، بلکه توهین‌هایی که در شبکه‌های اجتماعی پای صفحات سلبریتی‌ها یا افراد عادی رد و بدل می‌شوند نیز می‌توانند برچسب خشونت را داشته باشند. در این میان رواج بازی‌ها و فیلم‌های خشن بی‌تاثیر نیستند؛ چه این‌که به‌نوعی درحال عادی‌سازی آن‌ها هستند و از همین‌رو است که دیگر اخباری مثل کشته شدن چند نفر در فلان نقطه زمین جزو عادی سر‌خط خبرها و پای ثابت خبر‌های صبحگاهی، ظهر‌گاهی و شامگاهی شده‌اند که اگر نگوییم تغییری در احوال ما به وجود نمی‌آورند، باید گفت کمتر کسی از این خبرها متعجب می‌شود و حداقل کمتر دلمان را به درد می‌آورد و به این فکر می‌کنیم که آن‌ها نیز عزیز کسانی بوده‌اند. کتاب «بربریت واقعا موجود» مجموعه مقالاتی پیرامون خشونت است که به مصادیق آن در این روزگار می‌پردازد. این...

  نوشته: Ignacio Ramonet  برگردان منوچهر مرزبانیان ”فیدل“ درگذشت، اما جاودانه خواهد زیست. کمتر کسانی از افتخار راه یافتن به تاریخ و افسانه هنگام حیات خویش برخوردار گردیده اند. ”فیدل کاسترو“ که در ۹۰ سالگی چشم بر جهان فروبست یکی از آنان و واپسین «غول سرافراز» سیاست بین الملل بود. او به نسل شورشیان اسطوره ای ــ ”نلسون ماندلا“، ”هو شی مین“، ”پاتریس لومومبا“، ”امیوکار کبرال“، ”چه گوارا“، ”کارلوس ماریگلا“، ”کامیلو تورس“، ”مهدی بن برکة“ ــ تعلق داشت، که پس از جنگ جهانی دوم و در دورانی که آغاز جنگ سرد میان اتحاد شوروی و ایالات متحده نقش خویش را بر آن برجای می نهاد، با بلند پروازی و به امید تغییر جهانی نابرابر و زخم خورده از تبعیض، به جستجوی آرمان عدالت برآمدند و خود را به آوردگاه کارزار سیاسی درانداختند.  ”فیدل کاسترو“ در طول دوران حکومتش (۲۰۰۶ ـ ۱۹۵۹) به رویارویی با ده رئیس حمهور آمریکا قد برافراشت...