شهروند چيني خوب و شهروند چيني بد از فرستادگان ويژه ما رنه رافائل و لينگ خي* *هر دو روزنامه‌نگار عبدالوهاب فخرياسري دولتي يا خصوصي، محلي يا سراسري، فردي يا جمعي، در هر صورت مردم چين با سيستمي به نام «اعتبار اجتماعي» رتبه‌بندي مي‌شوند، که در اصل تقليدي است از نظامي مشابه در ايالات متحده. اين سيستم در آن جا،‌ براي رتبه‌بندي وام‌گيرندگان از نظر توانايي بازپرداخت آن تا سررسيد معين ابداع شد. بعدها، برخي ويژگي‌هاي فردي ديگر هم به آن اضافه کردند. اما آن چه در هانگ‌ژوي چين، دفتر مرکزي شرکت علي‌بابا، و نواحي روستايي شان‌دونگ مي‌بينيم اين است که حاصلي جز فروپاشي مناسبات اجتماعي نداشته است. قصه ما از حوالي بيمارستان شماره ٢ خلق در هانگ‌ژو، جنوب شانگهاي، در استان ژژيانگ شروع مي‌شود. خيابان ساکت و آرام است. بانوي مسني سعي مي‌کند يک پايش را بلند کرده و از مانع کوچکي عبور کند که تا زانوانش بالا آمده و...

مروري برجايگاه عباس کيارستمي در چين حامد وفایی عضو گروه مطالعات تحقیق دانشگاه پکن بدون اغراق ميتوان جايگاه مرحوم عباس کيارستمي در پرجمعيت ترين کشور دنيا -چين- را جايگاهي بي بديل و منحصر به فرد و از مصاديق اين کلام معروف سعدي توصيف کرد که " هنرمند هر جا که رود قدر بيند و در صدر نشيند!" عباس کيارستمي، کارگردان شناخته شده ايراني که بسياري از کارشناسان سينمايي و هنري از او به عنوان يکي از شاخصترين چهره هاي موج نوي سينماي معاصر ايران ياد ميکنند، جايگاهي ويژه و به بيان سعدي نوعي "صدرنشيني" در ميان هنرمندان، سينما دوستان و حتي بسياري از مردم عادي چين دارد. در حالي که شايد توفيق همراهي با آثار هنري کيارستمي از تابلوهاي عکاسي اش گرفته تا اشعار و نهايتا فيلم هايش براي بسياري از هموطنان او فراهم نشده باشد، احتمالا براي ايرانيان جالب توجه خواهد بود که بدانند اين کارگردان کشورشان در زمره...

رفتار دوگانه چيني‌ها در مورد فراورده‌هاي فراريخته نوشته ژانگ ژولن* *روزنامه‌نگار ترجمه عبدالوهاب فخرياسري براي نخستين بار، در ١١ ژانويه، برنج فراريخته توسط پژوهشگران در ووهان، به تاييد سازمان غذا و داروي ايالات متحده رسيد. ولي نمي توان آن را در خاک کشور چين کاشت و برداشت. اين تناقض مختص پکن است که رسما انجام پژوهش را تشويق مي‌کند، ولي در مقابل عدم علاقه مردم، کاشت آنرا محدود مي‌کند. در يک صبح بهاري ماه مه سال ٢٠١٧، به کمک يک راننده تاکسي، پاي پياده از جاده‌هاي پر پيچ و خم شوشان گذشتم و سرانجام خودم را به پايگاه کشت برنج فراريخته رساندم. در اين شهر، در دل کوهي پوشيده از گياهان انبوه ‌گرمسيري، در بيست کيلومتري شهر فوژو، مرکز استان فوژيان (جنوب شرقي چين)، شانزده هزار نفر زندگي مي‌کنند که هيچکدام چيزي از « فراورده‌هاي حاصل از مهندسي ژنتيک » نمي‌دانند. با اين حال، در انتهاي يک بن‌بست، بر روي...

دانیل کالدر ترجمة پرتو شریعتمداری یادداشت مترجم: در موزة تاریخ، پیکر بی‌جان سدة بیست میلادی پوشیده است از زخم‌های به‌جامانده از تبر و تازیانة دیکتاتورهای دیوانه و سرمست قدرت. ژوزف استالین، آدولف هیتلر، بنیتو موسولینی، ایدی امین، اسلوبودان میلوسویچ، پل‌پوت، کیم ایل سونگ، فرانسیسکو فرانکو، آگوستو پینوشه، صدام حسین، معمر قذافی... فهرستی بس دراز از انسان‌نماهایی که گوشه و کنار جغرافیای زمین را به سمّ خودخواهی‌های جنون‌آمیز خود آلودند و خوف پلیدی جنایت‌هایشان را در همه‌جا گستردند. اما شماری از آن‌ها به این بسنده نکردند و جاه‌طلبی سیری‌ناپذیر یا میل به روشنفکرنمایی برخی از آن‌ها را بر آن داشت که افزون بر زخم‌های التیام‌نیافتنی بر پیکر سرزمین‌های خود و دیگران، آثار قلمی چندی نیز برای نسل‌های آینده به یادگار بگذارند. در روزگاری که استفاده از سایه‌نویسان هنوز در میان سیاستمداران چندان رایج نشده نبود، شماری از دیکتاتورها به توهم خودنویسنده‌پنداری دچار شدند و استعداد خود را در نگارش سبک‌های گوناگون...

محاوره ميان همرزمان لئو دو بوآژيسون برگردان مکرم روحي پور اخيرا، مو يان در تلويزيون چين اعلام نمود که تاثيرگذارترين روز زندگيش در سال ١٩٧٦ و در سن ٢١ سالگي بود که فهميد قرار است به ارتش ملحق شود و نه در سال ٢٠١٢ که موفق به دريافت جايزه نوبل ادبيات گرديد. ارتش چشم اندازهاي جديدي به رويش گشوده بود. براي او هم مانند باقي جوانان هم سن و سالش، اين موضوع به معناي ترک زندگي يکنواخت روستاي زادگاهش و يک شکم سير غذا خوردن بود. طي خدمتش شروع به نوشتن کرد. در خصوص جايزه نوبل، که نمايشگر تقدير ملي و بين المللي بود، اين مرد آرام آن را به صورت نوعي محدوديت تجربه کرده بود، مردي که فقدان وابستگي سياسي اش به عنوان نوعي سرسپردگي نرم به رژيمي مخالف آزادي تلقي شده بود. با اين حال، گرچه مو يان حزب کمونيست را نمي رنجاند، ولي هرگز از زير و...

ژان-ژاک گانديني* *پژوهشگر مستقل ترجمه عبدالوهاب فخرياسري دو دهه پس از بازگشت به دامن چين، هنگ‌کنگ مرزهاي خودگرداني را تنگ‌تر و سرکوب را گسترده‌تر مي‌يابد. شاهد آن نيز به زندان افتادن سه تن از رهبران جنبش دفاع از حق راي همگاني است که در پاييز سال ٢٠١٤ جوانان را برانگيخت. با اين حال، جرياني سياسي با عنوان «محلي‌خواه» به اشکال متنوع در حال شکوفايي است. روز اول ژوئيه ٢٠١٧، رئيس اجرايي جديد، خانم کري لم، در هنگ‌کنگي در محاصره بيست جوخه ارتش آزاديبخش خلق سوگند کرد. اين جشن مصادف با بيستمين سالگرد اعاده مالکيت مستعمره سابق بريتانيا به چين بود و رئيس جمهور شي‌جي‌‌پينگ درآن، با پوشش حفاظتي و امنيتي بالا شرکت کرد . در پايان جشن‌ها، او تاييد کرد که در هنگ‌کنگ فرمانده اوست: «تمام فعاليت‌هايي که حاکميت و امنيت دولت مرکزي را به خطر مي‌اندازند، قوانين پايه [نوعي قانون اساسي] را زير سوال مي‌برند، به مقابله با دولت...

دموکراسی در چین، وقتی که مردم پختگی یابند ژان لویی روکا  برگردان    شهباز نخعی      در پکن، مطبوعات رسمی انتخابات آمریکا و اعتراضاتی که در این کشور به آن شده را به سخره گرفته اند.  این فرصتی برای تحقیر نظام سیاسی غرب است.  با آن که شماری از روشنفکران چینی برای رسیدن به راه های دموکراتیک در کشور خود تلاش می کنند، ارزیابی شان این است که مردم برای این امر آمادگی ندارند.  اندیشه ای که یادآور برخی از سیاستمداران فرانسوی است. از یک سو، «دموکرات ها»، مدافعان دولتِ توسط و برای مردم؛ ازسوی دیگر، «اقتدارگرایان»، هواداران دیکتاتوری حزب واحد: از دید بیشتر رسانه های غربی منظر سیاسی چین به این گونه است.  در واقعیت، این دو اردوگاه چندان از هم دور نیستند.  به نظر می آید که گروه اول هم مثل گروه دوم می خواهد شرایطی به وجود آورد که یک دولت مردمی بتواند موجب ارتقای منافع عمومی در...

تصویر: وانگ بینگ  اوژن رنزی برگردن روشنک رضا   فیلم «آتش در دریا، آن سوی لامپدوسا» ساخته جیان فرانکو رُزی (Gianfranco Rosi)، برنده خرس طلایی جشنواره برلین، از ۲۸ سپتامبر بر پرده سینماهاست. «تاآنگ (۱)، مردمی در تبعید بین چین و برمه» ساخته وانگ بینگ (Wang Bing)، ۲۶ اکتبر اکران شد. یازدهم ژانویه‌پیش رو نوبت فیلم «مابین مرزها» به کارگردانی آوی موگرابی (Avi Mograbi) است. سه تن از بزرگ‌ترین مستندسازان تصویری یکسان را برای ساخت فیلم برگزیده‌اند؛ تصویر پناهندگان.   رُزی تصویر گروه کوچکی از ساکنان جزیره «لامپدوسا» را ترسیم می‌کند که با قرنطینه آغاز می‌شود تا بعد از آن زندگی‌هایشان را در هم گره بزند و سرانجام کلیشه دهه ۵۰ میلادی را در ذهن‌ها تداعی کند؛ زن‌ها خانه‌داری می‌کنند، مردها ماهیگیری و بچه‌ها در چمنزارها بازی می‌کنند درحالی که رادیو با پخش ترانه‌هایی قدیمی به همه آرامش می‌بخشد. با این حال ما در سال ۲۰۱۶ هستیم، هرشب نیروی دریایی صدها مهاجر...