
اسماعیل عباسی آخرین بازماندگان گارسونهای «هتل نادری» تهران که عمری با اهالی هنر و ادب محشور بودهاند، هنوز آن جوان باریکاندام، صبور و کمحرف را بهیاد میآورند که یک روز در هفته، میزی را در اختیار میگرفت و سفرهای از جنس کاغذ کاهی را که ماهرانه از بههم چسباندن صفحههای کوچکتر کاغذ درستکرده بود، روی میز پهن میکرد. لحظههایی در سکوت، آدمهای حاضر در هتل را از نظر میگذراند. در همان لحظههای سکوت، مداد طراحی آرام و بیوقفه روی سطح کاغذ کاهی بزرگ بهحرکت درمیآمد. چند نوجوان علاقهمند به طراحی که کمی دورتر از میز طراح، با اشتیاق و کنجکاوی، این لحظههای پرشور و نفسگیر را بهتماشا مینشستند؛ در ادامه به حرکات ماهرانه طراح که با ماژیک مشکی درشتی به شاکلهی ناپیدای مدادی جان میبخشید خیره میشدند. این شیوه طراحی که طراح نامدار و بلندآوازه، زندهیاد اردشیر محصص، بهکار میگرفت در کار گشودن فصل جدیدی در هنر طنز تصویری در...